วันอาทิตย์ที่ 24 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556

กระรอกตัวแรกของฉัน (กาโม่)

กาโม่ เป็นชื่อของเจ้าตัวน้อยตัวแรกของผมนับว่าเป็นลูกชายสุดรักของผมเลยก็ได้ ผมซื้อเค้ามาจากงานกาชาดที่มหาสารคามเมื่อปี พ.ศ.2553 เลี้ยงมาตั้งแต่ตัวน้อยๆ



     กาโม่เป็นกระรอกสวนเพศผู้อายุเกือบๆเดือนได้มั้งนะ  ผมก็ไม่แน่ใจ กระรอกเป็นสัตว์ที่ผมคิดอยากเลี้ยงมานานมากแล้วตามหาซื้อมาตั้งแต่เด็กๆเลยครับ  ผมเพิ่งมีโอกาศไปเจอร้านขายกระรอกครั้งแรกที่งานกาชาดที่มหาสารคามตอนที่ผมเรียนอยู่ปี 2 ที่มหาลัย'มหาสารคาม         
     

      ผมเลี้ยงกาโม่ด้วยซีรีแล็คสูตรแรกเริ่ม โดยการใช้ดรอปเปอร์เป็นตัวป้อน  กว่าจะโตใช้เวลานานพอดูเลยครับ ช่วงนั้นเหนื่อยมากๆ  บางคนก็บอกว่าเลี้ยงมันทำไมมันเป็นภาระ  แต่ผมคิดว่ามันเป็นภาระที่ผมภูมิใจและเต็มใจที่จะลำบาก เพื่อเห็นพัฒนาการของเจ้าตัวเล็กนี่  พอได้เห็นมันมีความสุขแล้วก็ทำให้เราอดยิ้มไม่ได้ทุกทีเลยล่ะครับ




      พอเจ้ากาโม่โตได้สักหน่อยก็เอามานอนบนฟูกด้วยเลย มันก็เลยเป็นโรคติดคนอย่างเห็นได้ชัด และเชื่องมากๆซะด้วยสิ  แต่ก็กลัวนอนทับเค้าอยู่นะ อิอิ ที่สำคัญช่วงแรกๆกาโม่ฉี่รดที่นอนบ่อยมากๆ  แล้วที่สำคัญไปกว่านั้น เค้าตื่นเช้ามากครับ ตื่นตัวเดียวไม่พอมาปลุกเราซะอีก อิอิ  เรียกได้ว่าเค้าตื่นเราต้องตื่น ถ้าวันไหนอยากนอนต่อต้องจับเจ้าขี้ดื้อเข้ากรงก่อนเลยทีเดียว
      กาโม่เป็นกระรอกที่เชื่ืองมากเลยครับ  ขนาดที่ว่าผมพาขึั้นต้นไม้ได้โดยไม่ต้องล่ามโซ่เลย เวลาพาขึ้นต้นไม้ปล่อยเค้าวิ่งเล่นได้ตามสบายเลย  พอถึงเวลาก็ปีนขึ้นไปเอาเค้าลงมา  ถ้าวันไหนซนจนหมดแรงแล้วแค่เรียกชื่อก็ลงมาเองแล้วครับ  แสนรู้จริงๆเลยน้า !!! เจ้าลูกชายตัวนี้นี่



ปีนป่ายซะสนุกเชียวนะกาโม่  ผมให้เค้าขึ้นบนต้นตะขบครับเพราะเป็นแหล่งอาหารชั้นดีของเค้าเลย  นอกจากจะได้วิ่งเล่นอย่างสนุกแล้ว  ยังได้เก็บผลไม้สดๆกินเองกับมืออีกด้วย  เจ้า กาโม่ จึงมีความสุขและแข็งแรงนั้นเอง
        แต่ทว่านิทานเรื่องนี้ไม่ได้จบลงอย่างมีความสุขครับ  ตอนนั้นผมอยู่ปี 3 เทอม 2 ( พ.ศ.2554 ) ผมก็ต้องลาจากกับกาโม่ซะแล้วด้วยอุบัติเหตุที่เกินจะคาดเดา  เนื่องจากกาโม่เชื่องมากจนเกินไป  ผมจึงไม่เคยคิดจะล่ามโซ่เค้าเลย  วันนั้นเองที่ผมพา กาโม่ เกาะไหล่เดินออกจากบ้านในยามเย็นเพื่อไปเก็บผักบุ้งข้างทางด้วยกัน ( ณ บ้านดอนนา มหาสารคาม ) วันนั้นมีรถกระบะคันหนึ่งวิ่งมาด้วยความแรง พุ่งเข้าใส่ทางลูกระนาดสุดแรงจนเกิดเป็นเสียงดังสนั่น  เจ้ากาโม่ที่ตกใจถึงขีดสุดได้กระโดดจากไหล่ผมหายเข้าไปในป่าหญ้าที่สูงท่วมหัว และหายไปในที่สุด - -* ผมเสียใจมากๆเลยครับ ผมพยามตามหาทุกทางในระแวกนั้นแต่ก็ไม่มีวี่แววของกาโม่อีกเลย สุดท้ายผมก็เสียกาโม่ไปตลอดกาล





นี่เป็นวิดีโอของกาโม่ที่ยังเหลืออยู่ครับ มันเห่าเก่งด้วยนะ  ^_^

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น